- SELEUCUS I
- SELEUCUS I.NICANOR Antiochi et Laodices, fil. vir clarus cum Alexandro Magno, ad bellum Persicum profectus est: quô mortuô, castris eius praefuit, et urbem condidit, quam de patris nomine Antiochiam vocavit. Regnum Syriae occupavit, an. 3652. ante Christum 310. Secundum alios, regnum Seleucidarum instituit, A. M. 3742. Multa in Oriente, post divisionem, inter Socios, regni Macedonici, bella gessit, praelio ad Issum interfuit, et Babyloniam cepit. Inde auctis in victoria viribus, Bactrianos expugnavit, transiit deinde in Indiam, quae post mortem Alexandri, velut iugô cer vicibus excussô, praefectos occiderat: auctorque Libertatis Sandrocotrus fuerat, qui tunc Indiam possidebat: cum quo factâ pactione Seleucus, com positisque in Oriente rebus in bellum Antigorni descendit. Tandem a ptolemaeo Cerauno, proditorie occisus est, A. M. 3774. aetat. 78. regni 32. Antioc hus Soter filius illi successit. Appian. de bello Syr. Orosius, Torniellus, Salianus, etc. Plurimas hic urbes condidit. Ab hoc Aera Seleucidarum, Arabice Terik Dhylkarnain Alexandri, i. e. Epocha Alexandri Cornigeri dicta ortum habet, quae incipit an 12. a morte Alexandri 312. ante N. C. 3742. Mundi, 442. ve. 43. Urb. Cond 4402. periodi Iulianae, 117. Olymp. 872. ab incendio Troiae, cum Seleucus Babyloniam, Mediam etc. Antigono denuo eripuit. Hâc Epochâ Maccabaeorum auctores usi sunt. Vide Scaliger. de Emend. Tempor. l. 2. et 5. Petav. de Doctr. Temp. l. 2. Langium, de Annis Christi, c. 17. Ricciol. Chr. Reform. Calvisium, etc. Adde Iustin. l. 13. et 16. et, quod a Syro Macedonibus (ita enim Graeci, postquam Syriâ potiti essent, dicti sunt) honore caelesti ante omnes Heroas celebratus est; uti Macedonibus Nicanor, sic Graecis Nicator, nominatus. In cuius honorem cum variae sint conditae Seleuciae, Fanum honori eius, forte et alibi, sed saltem in ea Seleuciae urbe fuit, quae erat in littore maris, prope Phoeniciam. Ita enim Appiani in Syr. Interpres, Ac Philetaerus quidem, Pergami praefectus, combussit Seleuci corpus, magnâ vi auri redemptum a Cerauno: cinerum vero reliquias ad filium eius Antiochum misit: qui in maritima Seleucia condidit, ac delubrum ei constituit, et circa illud agrum sacrum addidit, qui Nicatorium appellatur. Vide Voss. de Theol. Gent. l. 1. c. 23.
Hofmann J. Lexicon universale. 1698.